Door: Annemiek Lely
Augustus 2015

Vorige week om deze tijd nam ik mij voor om het volgende te schrijven: ‘Met een geeuw rek ik mij uit en stap uit bed. Ik doe de kast open en moet op mijn tenen staan om de veelbesproken Samsung van de bovenste plank te halen. Zonder een seconde langer te wachten, druk ik op het metaalkleurige knopje aan de zijkant van de telefoon. Na de pincode ingevoerd te hebben, blijft het scherm bijna één minuut verlicht omdat de berichten binnenstromen …’

Helaas, ik heb gezondigd. Het is me niet gelukt om mijn telefoon een week lang niet aan te raken. Eveneens heb ik toch eenmaal mijn e-mail inbox geopend. Met mijn ouders en zusje in het buitenland, was het de geschikte periode om de uitdaging (een week offline zijn) aan te gaan. Tenminste, dat dacht ik. Ik wilde toch graag weten of ze veilig aangekomen waren op de vakantiebestemming. Zonde één. De aanleiding voor zonde twee was een nog niet afgesproken afspraak met een vriendin. Voor maandagochtend stond het vast dat we die week een kopje thee zouden gaan drinken, maar wanneer bleef de vraag. Een paar appjes heen en weer. Zonde twee. Als laatste moest ik een treinkaartje vanuit mijn e-mailbox printen. Mijn oog viel op een mail van een andere vriendin. Ze was net terug van vakantie en wist niet van mijn challenge. Een korte reactie vond ik wel zo gepast. Zonde drie.

Desalniettemin heb ik wel bereikt waar ik op hoopte: een week zonder afleiding! Op die paar minuten online na, heeft mijn telefoon een week lang vakantie gehouden bovenop de kast. Ik ging de deur uit zonder, met de boodschap aan mijn vriend dat hij me vanzelf wel weer zag verschijnen. Op het pontje van Amsterdam-Noord naar het station, voelde ik de eerste neiging om naar mijn tas te grijpen. Die drie minuten op het water zijn voor mij een standaard moment om even een berichtje te sturen. Hetzelfde geldt voor de bus. Daarentegen heb ik mijn telefoon tijdens het thee drinken geen seconde gemist. Integendeel, het gaf een groot gevoel van rust. Dit bevestigt mijn vermoeden dat ik mijn telefoon voor een groot deel gebruik om verveling tegen te gaan. Dus zat ik de volgende dag met een boek in de bus. Werkt ook prima om de, voor je gevoel nutteloze, momenten invulling te geven.

Tijdens het hardlopen, begon een goede vriendin over de app ‘Break free’. Ze vond mijn uitdaging inspirerend en wilde zichzelf ook graag testen op verslavingsverschijnselen. Via deze app zie je hoeveel minuten per dag je aan je telefoon besteedt. Best confronterend, aldus mijn vriendin. Een fijne bijkomstigheid van deze app is dat je ‘jouw bereikbaarheid’ kan uitzetten op een paar favoriete telefoonnummers na. Je hoeft dus niet bang te zijn dat familieleden en vrienden je in nood gevallen niet kunnen bereiken.

Ik geef toe dat voor mij een week zonder moderne communicatiemiddelen een dystopie is. Je telefoon, e-mail en ook social media maken een dergelijk groot onderdeel van je dagelijks leven uit, dat het lastig is om ze volledig uit te bannen. Wel blijf ik de behoefte voelen om er meer afstand van te nemen. Vanaf nu neem ik mezelf voor om één dag in de week de app aan te zetten en de e-mail en social media te laten voor wat het is. Deze week was, ondanks de drie zondes, een stap in de goede richting.