Tijdens het Jonge Harten Festival van 2012 werkte ik als blogger. Ik bezocht voorstellingen en schreef erover. In 2013 werd ik gevraagd om een terugblik te schrijven.

Een week vol… 

Theater, muziek, leuke verrassingen, Jonge Harten café, redactievergaderingen, deadlines, gezelligheid en inspirerende collega’s. Jonge Harten: een week vol ervaringen.

Door: Annemiek Lely
Augustus 2013

In de zomer 2012 las ik via Facebook een bericht dat Jonge Harten schrijvers zocht voor het programmaboekje. Als studente Kunsten, Cultuur en Media was ik direct enthousiast en heb dan ook meteen gesolliciteerd. September stond in het teken de cursus ‘artikelen schrijven’ door Angelique van Os. Met een groep van ongeveer tien enthousiaste studentes leerde ik de kneepjes van het interview-vak, hoe je het best een artikel opbouwt en welke invalshoek je gebruikt. Dat alles onder het genot van een lekker kopje thee.

In oktober was het tijd om zelf aan de slag te gaan. Ieder werd gekoppeld aan een theatermaker die op het festival zou komen te staan. Zelf heb ik een uur aan de telefoon gehangen met de winnares van de IT’s Parade Parel: Joke Emmers. Een gezellig en bovenal interessant gesprek over haar voorstelling Damiët en haar manier van theater maken. Een goede oefening voor een ander interview voor mijn scriptie. Vervolgens was het tijd om alles wat we geleerd hadden in praktijk te brengen. Trek je creativiteit uit de kast en maak een vermakelijk, maar ook informatief artikel voor het programma. Gelukkig werden we hierin goed begeleid door Nynke Oele en Angelique. Om vervolgens trots te zijn wanneer je jouw artikel terugziet in de gids!

De week zelf was een feest. Voorstellingen bezoeken, een drankje drinken met Joke Emmers en daarna aan het werk om de deadline van je recensie te halen. Mijn hoogtepunt? De voorstelling van Ant Hampton! Zonder enige informatie vooraf werden wij, als toeschouwers, in het diepe gegooid. Met drie anderen liep ik een kleedkamer in de Stadsschouwburg binnen. In de kamer stonden vier stoelen. Op iedere stoel lag een stapel papieren. Na enige tijd stilte, werd het ons duidelijk dat wij allemaal een script hadden. Eén van mijn medebezoekers begon hardop te lezen wat er op haar papier stond. De eerste regel in haar script was gemarkeerd, waardoor ze begreep dat zij het spits mocht afbijten. Een voor een sprongen we haar bij. Het script leidde ons. Een heuse ervaring. Schrijf daarna maar eens een recensie over je eigen acteerkunsten.

‘Het zijn mijn eigen gedachten, maar het gaat goed met me hoor!’

Een lach en een traan. Tijdens ons eerste gesprek (voor het Jonge Harten Magazine) vertelde Joke Emmers al dat ze van tegenstellingen houdt. Dat komt in Damiët dan ook duidelijk naar voren. Het jonge talent laat ons een schaamteloze, maar zeker ook een kwetsbare kant van zichzelf zien. Joke toont de paradox van het menselijk bestaan: het leven zit immers vol schijnbare tegenstellingen. Het is een erg persoonlijke voorstelling, maar we hoeven absoluut geen medelijden met haar te hebben, aldus Joke. ‘Soms komen toeschouwers mij na afloop troosten, maar dat hoeft echt niet!’

Door: Annemiek Lely
29 november 2012

De performance begint met het nummer Contact van Brigitte Bardot.  Een openingsnummer wat goed aansluit bij het thema van Jonge Harten dit jaar. De thematiek van de voorstelling draait om het ontbreken van de ware liefde in het leven van Damiët. Het leren omgaan met haar verdriet staat hierin centraal. Damiët is echter geen zware voorstelling, maar mag gedefinieerd worden als tragikomedie. Het is een dynamische voorstelling waarin de Belgische theatermaakster snel schakelt tussen verschillende emoties. Ook schakelt ze moeiteloos tussen de verschillende disciplines en danst, speelt, zingt en springt ze het vlakke vloer theater door. Joke betrekt het publiek op verrassende manieren bij haar performance. Zonder gêne vraagt ze om een kus aan de bezoekers. Wie weet zit de ware wel in haar publiek.

Na afloop schuift Joke bij Marjolein (Roozen, red.) en mij aan in het café van de Usva. Napraten in combinatie met een drankje, daar houdt ze wel van! Joke vertelt ons dat ze doodop is, maar zeer van de voorstelling genoten heeft. Dat ze moe is, doet ons niet verbazen. We verwonderen ons over dat ze nog energie over heeft. Zeker nadat ze vertelt zich voor te bereiden op de performance door op Barbiegirl van Aqua rond te springen. Joke is een actieve, positieve verschijning en ze vertelt dat het applaus en de waardering van het publiek haar juist weer energie geeft. Na een half uur gekletst te hebben over haar carrière en natuurlijk over het vinden van de ware liefde, is het voor ons allemaal tijd om naar huis te gaan. Ik krijg heel attent het bosje bloemen (wat als rekwisiet diende) van Joke’s DJ Sophie en we nemen afscheid met drie Hollandse zoenen. En of Joke verder al kussen uit het publiek gehad heeft? Dat is volgens haar geen punt voor het Nederlandse publiek!

Handleiding t.b.v. Ant Hampton

Instructies voor de lezer: Beleef OK OK. Ga naar de artiesteningang van de Stadsschouwburg. En wacht af. De voorstelling komt vanzelf naar je toe.

Door: Marjolein Roozen en Annemiek Lely
25 november 2012

Marjolein: Annemiek, wat moeten wij nou bloggen over Ant Hampton?
Annemiek: Ja, dat is een lastige vraag.
Marjolein: We vonden het wel leuk toch?
Annemiek: Zeker.
Marjolein: Zouden onze lezers de blog wel begrijpen als we het over Ant Hampton hebben?
Annemiek: Het concept is niet makkelijk uit te leggen.
Marjolein: Begreep je waar de performance over ging?
Annemiek: Was het eigenlijk wel een performance?
Marjolein: Was het dan een voorstelling? Wat is eigenlijk het verschil?
Annemiek: We dwalen af.
Marjolein: He, dit klinkt bekend!
Annemiek: Waarom schreeuw je zo?
Marjolein: Dat komt door het uitroepteken.
Annemiek: Zouden de lezers nog steeds deze blog aan het lezen zijn?
Marjolein: Bedoel je dat ze misschien al gestopt zijn met lezen?
Annemiek: Dat bedoel ik inderdaad.
Marjolein: Ja, misschien vinden ze het saai.
Annemiek: Of ze begrijpen niet wat de bedoeling is.
Marjolein: Dan onderschat je het publiek wel.
Annemiek: Tenzij het lezerspubliek uit het publiek of eigenlijk de acteurs van OK OK bestaat.
Marjolein: Denk je dat ze het dan wel begrijpen?
Annemiek: Ja, dat denk ik wel.

‘Dit is uniek ervaringstheater’

De voorstelling Grind van Jefta van Dinther wordt aangekondigd als een ‘zeldzaam fysieke ervaring’. Deze nieuwsgierigmakende beschrijving leek mij een mooi uitgangspunt om zes bezoekers aan te spreken over hun verwachtingen. En wat daarvan uitgekomen is.

Door: Annemiek Lely
25 november 2012

Een half uur voor aanvang zit een vriendinnengroep in de foyer van het Grand Theatre in Groningen. Iris (20), Merel (22) en Lieke (22) kennen elkaar van een moderne dans groep. Ze bezoeken geregeld samen dansvoorstellingen. “De beschrijving in het programmaboekje was mysterieus en dat sprak ons aan,” vertelt Merel.  “Wij houden van abstracte voorstellingen.”

Vlak voordat de performance begint, raak ik in gesprek met drie andere toeschouwers. Eén van hen, Sander (22), heeft de performance al gezien en heeft zijn vrienden Eelko (22) en Nol (24) meegenomen om het ook mee te maken. Omdat ik benieuwd ben naar hoe zij Grind vinden, nodig ik ze uit om na afloop nog even na te praten.

De voorstelling begint. Vijftig minuten lang is het publiek gefocust op één danser die speelt met een sensationeel lichtplan. Keiharde muziek versterkt het geheel. Of je er van houdt of niet, elke toeschouwer komt overdonderd naar buiten. Zo ook de zes studenten.

Eerst schuif ik aan bij Iris, Merel en Lieke. Wanneer ik ze vraag Grind in één woord te beschrijven, komen ze algauw bij ‘beklemmend’ uit. Iris vond het heel heftig en indrukwekkend, maar “er zat wel heel veel herhaling in.” Wat haar betreft had er meer contrast in mogen zitten. Desondanks waren ze alle drie geprikkeld en vonden het uniek ervaringstheater.

Vervolgens is het de beurt aan de jongens. Ze hebben de performance al uitgebreid besproken. “Knetterleip,” noemt Nol het. Zowel Sander als Eelko beamen dat het net lijkt alsof je in een trip zit. “Je lichaam trilt mee,” aldus Eelko. Ook zij noemen de voorstelling beklemmend. “Je bent je niet meer bewust van je omgeving,” zegt Sander.

Tegen twaalven verlaat ik het Grand Theatre met een energiek gevoel. Grind is zo’n ervaring die je niet snel zal vergeten.