“We noemen hem Jip,” zei Emma. Ze had ermee ingestemd dat het een jongetje zou worden en vond dat ze tenminste de naam mocht bepalen. Het was de avond voor het grote gesprek. Morgen zouden beide ouderkoppels langskomen. Haar moeder had al een vermoeden toen Emma tijdens het kerstdiner het glas rode wijn weigerde.

“Goed, maar dan geen tweede naam,” antwoordde David stellig. “Dat vind ik zo ouderwets.” Emma had zelf altijd een tweede naam gewild. Op de basisschool heette een klasgenote ‘Eva Maria.’ Stik jaloers was ze geweest. Zij heette enkel Emma. Zo heten er zoveel.

“Vooruit,” gaf ze zuchtend toe en hoopte dat dergelijke verlangens voor jongens minder hevig zijn.

Iets meer dan vijf maanden geleden hadden ze het besluit genomen. Een liefdesbaby. Ze waren ervan bewust geweest dat het even kon duren voor de bevruchting daadwerkelijk plaatsvond, dus hadden ze flink geoefend. De keuze was een geschenk voor hun relatie. Van een ingekakt seksleven naar elke dag feest in bed of op de bank. David was weer opgebloeid. Emma hoopte dat het zo zou blijven. Van haar vriendinnen hoorde ze dat een kind een kriem voor je libido was. Al die slapeloze nachten. Ze hadden nog niet besloten hoe ze dat moesten aanpakken.

“Ik hoop zo dat ze het begrijpen,” zei Emma en ze keek haar vriend aan. “Ik bedoel, Catherine en Ollie vinden het vast een interessant experiment, maar het is papa’s grootste droom om opa te worden.”

“Hoe denk je dat Joanne gaat reageren? Ze is nota bene zeven maanden zwanger en zit vol hormonen. Ik denk dat het goed is dat we alleen de ouders uitnodigen. We bedenken daarna wel hoe we het nieuws aan de rest van onze familie en vrienden gaan brengen.”

David pakte haar stevig vast en gaf haar een kus op haar wang.
“We hebben het hier goed over gehad. Het maakt niet uit wat anderen ervan vinden.”

Emma knikte. Ze wist al op vrij jonge leeftijd dat ze geen kinderen wilde. Na de middelbare school had ze een half jaar in een opvanghuis in Nepal gewerkt. Ze had met eigen ogen gezien dat de wereld niet meer baat heeft bij nog meer kinderen. Sindsdien was haar insteek dat we moeten zorgen voor de kinderen die al bestaan. Emma had het verschrikkelijk gevonden om de wezen achter te laten en had nog lang getwijfeld of het wel een goede keuze was geweest om naar Nepal te gaan. Vooral Maya was aan haar gehecht geraakt. Al die vluchtige contacten waren voor een kind verwarrend.

Voor David was haar standpunt nooit een probleem geweest. Hij vond ook dat overbevolking de wereld geen goed deed. Bovendien had hij geen sterke kinderwens. Wel was David nieuwsgierig naar het proces van opvoeden. Hij was met het idee gekomen. Een imaginaire baby. Luiers verschonen zonder de stank van een vers drolletje.

Emma had getwijfeld. Ze vond het plan te rationeel en zag niet hoe ze het daadwerkelijk vorm moesten geven. Toch was dit precies wat haar zo in David aantrok. Hij leefde soms ver buiten de grenzen van de dagelijkse werkelijkheid, maar was daardoor vaak verrassend in zijn ideeën. Hij ging een boek met de titel ‘(on)voorstelbaar: een empirisch gedachtenexperiment’ schrijven.

Uiteindelijk had Emma ingestemd op voorwaarde dat alles in overleg ging. Ze wilde voorkomen dat David volledig in het experiment op zou gaan. David had er op gestaan dat de baby een jongetje zou worden. Hij was bang voor de nachten dat zijn dochter op stap zou gaan.

“Een jongen is minder kwetsbaar,” had David gezegd.

Emma twijfelde sterk aan die stelling en hoopte stiekem op ommetjes naar de meisjesafdeling van de ZARA en Sissy Boy. Ze moest echter toegeven dat een mini bomberjack minstens zo schattig was. Bovendien had ze straks een goede reden om op zondag naar Studio Voetbal te kijken, iets waar David niet bepaald voor warm liep.

“Jip,” hoorde ze David mompelen. “Emma, David en Jip.”